"Dogoterapia to najbardziej naturalny sposób “przemycenia” trudnych, czasem żmudnych ćwiczeń wspomagających rehabilitację z pomocą odpowiednio wybranych i przygotowanych psów. Dzieci nie lubią wykonywać “suchych” gestów, za którymi nic się nie kryje. Pies daje możliwość wykonania ćwiczeń w naturalny sposób i jednocześnie okazania uczuć. Jeśli nam się uda, to jest to nasza wspólna wygrana."
Nam się to niestety nie udało. Pierwsze dogoterapeutyczne spotkania miała Asia w Ośrodku Wczesnej Interwencji w Żorach latem 2009roku. Asia nie bała się psa, on dla niej nie istniał. Udawała, że go nie widzi, nawet jak niechcący go dotknęła, nie zwracała na niego uwagi. Zachęcana do przytulenia się, wpadała w histerię i uciekała z sali. Po kilku takich zupełnie nieudanych spotkaniach zrezygnowaliśmy z tej formy terapii. Powróciliśmy do niej wczesna wiosną 2010roku. Tym razem piesek, o imieniu Dakota, przyjeżdżał do nas do domu. Nie było źle, choć nadal Asia nie zwracała uwagi na pieska. Postęp polegał na tym, że już nie uciekała i nie wpadała w histerię. I czasem nawet sama podchodziła by dotknąć psa.
Zauważyliśmy, że pies dla Asi istnieje w momencie wydawania głosu. Za każdym razem gdy zaszczekał, Asia przybiegała na swych kolanach, śmiała się, dotykała go i czasem nawet zanurzała nos w ciepłym jego ciele.
Natomiast to wszystko niestety na tym się kończyło. Największym plusem tej dogoterapii, było zachowanie Hani , które dość szybko z lęku zamieniło się w zabawę i karmienie. Ze względu na ograniczone Asi możliwości, po kilku spotkaniach terapię zawiesiliśmy.
 |
| Próby oswajania, może kolejnym razem pójdzie lepiej... |
 |
| Hania była bardzo zaangażowana w karmienie Dakoty |
 |
| Wspólne zabawy, w końcu i Asia przeszła przez tunel za Dakotą i Hanią |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz